Geschreven door: Lorett Roest

Na enkele jaren wekelijks in een kantoortje met een psycholoog te hebben gezeten, gepraat te hebben over verschillende problemen en ik voor mijn gevoel amper vooruitgang boekte, heb ik besloten om (weliswaar na een pauze van enkele maanden) coaching te proberen. Het besluit heb ik na veel wikken en wegen genomen, maar er waren ook andere factoren die meespeelde: zo voelde ik een enorme druk, een hoge verwachting van anderen, om mijn leven zo snel mogelijk op een rijtje te hebben. Ook speelde de lange wachttijden voor verder behandeling bij een psycholoog een grote rol. Daar ik eerst meende de circa zes maanden te kunnen overbruggen, begon na twee maanden de twijfel te komen en ging het eigenlijk alleen maar bergafwaarts. Ik wist dat dit niet langer zo kon, maar was bang voor verandering.

Sinds een jaar heb ik nu een coach. En hoewel ik eerst enorme twijfels had, sta ik nu enorm versteld van de vooruitgang die ik al heb behaald met behulp van mijn coach. Eerder had ik alleen maar over deze vooruitgang kunnen dromen. Het was iets abstract, iets waarvan ik altijd dacht ‘ja maar, dit is niet voor mij weggelegd’, tot het moment dat ik het zelf ervaarde. 

Coaching is samen met je coach praten over de problematiek, maar in plaats van dat de coach je de handvatten geeft om te herstellen, stelt de coach vragen. In het begin vond ik dit moeilijk, want mijn coach vroeg bijvoorbeeld: ‘waarom voel je je zo?’ en ‘wat zou je kunnen doen om dit te veranderen?’. Het waren vragen die mij boos maakte, want wat had ik nou aan dit soort vragen? Maar het waren juist deze vragen die mij aan het denken zette, want ja, waarom voelde ik mij zo? En waarom had ik bepaalde coping skills aangeleerd? Waarom praatte ik niet en kropte ik alles op? Met mijn psycholoog kwam ik eerder helaas niet tot de kern. Juist door de vragen van mijn coach ben ik gaan denken, gaan voelen en gaan ervaren.

Vanaf de eerste coachingsessie voelde ik mij begrepen. Het voelde fijn om over bepaalde onderwerpen te praten en compleet begrip te krijgen voor hetgeen waar ik zo mee zat. Mijn coach, merendeel omdat zij met dezelfde problemen heeft rondgelopen, snapte wat ik bedoelde -ik voelde mij geen complete gek. Het was oké. Het was oké als ik mij rot voelde zonder enige reden. Tenslotte hoeft niet alles een duidelijke reden (of in het algemeen een
reden) te hebben, soms is iets gewoon.

Coaching heeft mij verder gebracht dan al die jaren praten met een psycholoog ooit heeft gedaan. In de eerste maanden coaching merkte ik dat ik met sprongen vooruitging. Natuurlijk waren er ook terugvallen -het is en blijft vallen en opstaan-, maar de vooruitgang, die mooie stijgende lijn bleef. Wat mij erg heeft geholpen is dat ik een coach heb getroffen die mij aan het denken heeft gezet, echt naar mij luisterde, de juiste vragen stelde en vooral niet oordeelde over wat ik te vertellen had. Het is fijn een coach te hebben die met dezelfde problematiek heeft geworsteld waarvoor ik hulp zocht. Ik voelde meteen begrip van haar kant en, voor het eerst in jaren, durfde ik heel open over mijn dagelijkse worstelingen te praten zonder mij ervoor te schamen.